Koszty pozyskiwania wodoru
Według analizy oxfordzkiej firmy Aurora Energy Research w 2030 r. importowany wodór będzie tańszy niż zielony wodór wytwarzany w UE. W opracowaniu porównano koszty wytworzenia wodoru z czterech krajów UE i sześciu na świecie: Niemcy, Francja, Holandia i Hiszpania oraz Australia, Chile, Maroko, Norwegia, Rosja i Wielka Brytania.
Analiza wykazała, że dla przykładowego konsumenta wodoru z północno-zachodniej Europy najtańszym źródłem niskoemisyjnego wodoru w 2030 r. będzie niebieski wodór produkowany w Holandii lub Norwegii.
Biorąc pod uwagę same tylko koszty produkcji, w analizie stwierdzono, że zielony wodór produkowany w Maroku z miksu energii słonecznej i elektrolizerów będzie mieć najniższe koszty wytwarzania w 2030 r., pokonując niebieski wodór produkowany w Norwegii, Rosji lub Holandii, a także zielony wodór produkowany w Europie.
Wzięto też pod uwagę koszt przekształcenia produkowanego wodoru w jeden z pięciu nośników w które wodór musi zostać przekształcony przed transportem, koszty ponownej konwersji po transporcie i różne rodzaje kosztów transportu (sprężony wodór, skroplony wodór, amoniak, metanol i dibenzyl toluenu). W tym aspekcie, do 2030 r. niebieski wodór produkowany w Holandii wygrywa jako najtańsze źródło niskoemisyjnego. Na kolejnym miejscu jest niebieski wodór z Norwegii transportowany jako sprężony wodór rurociągiem, następnie plasuje się zielony wodór z Maroka transportowany statkiem jako amoniak.
Maroko wyróżnia się w brytyjskiej analizie jako najwartościowsze źródło zielonego wodoru dla Unii Europejskiej.
Rozważając koszty związane z produkcją wodoru i sprowadzenia go do Europy, Brytyjczycy stawiają tezę, iż importowany wodór będzie przez najbliższą dekadę konkurencyjny w odniesieniu do wodoru produkowanego w Europie, pomimo związanych z tym kosztów konwersji i transportu. Jest to optymalne wyjście dla tych krajów, które stawiają sobie ambitne cele niskoemisyjne, lecz nie mogą sprostać kosztom produkcji czystego wodoru. Wśród eksporterów jacy mogą zdominować europejski rynek wodoru wymienia się Chile, Maroko, Kanadę i Rosję.